Nog even...

Nog even en dan is het tijd om onze koffers in te gaan pakken en de terugreis aan te vangen. De tijd in Jeruzalem is omgevlogen. Naast de taken op de verschillende vrijwilligersplekken hebben we onze vrije tijd ingevuld met excursies, wandelingen en vooral veel genieten van alle mooie ontmoetingen met mensen in dit prachtige land.

Op een van onze vrije dagen hebben Jan en ik meegeholpen met een dag speciaal georganiseerd voor blinde mensen in Beit Yusef, de werkplek van Jan in Beit Sahour. Vanuit Bethelem en Oost Jeruzalem waren blinde mensen naar Beit Yusuf gekomen voor een gezellige dag met andere blinde mensen. Met elkaar gegeten, gezongen en een korte bijbelstudie. Omdat een van de dames in Oost Jeruzalem woont konden Jan en ik mee terugrijden naar huis. De rit ging via Bethanie en Oost Jeruzalem. Een mooie route waar we anders vast niet lang gekomen zouden zijn.

Ook hadden we nog een bijzondere ontmoeting met een Nederlandse vrouw die als enige uit de straat waar ze heeft gewoond de Holocaust heeft overleeft. Voor ons alle drie een bijzondere ontmoeting. De straat waar zij met haar ouders en beide broers heeft gewoond en van waaruit haar ouders en broer zijn weggevoerd in de 2e Wereld Oorlog, is dezelfde straat als waar onze kinderen nu wonen in Amsterdam. Toen we dit van elkaar ontdekten nodigde zij ons uit mee te gaan naar haar huis. Ze deelde haar levensverhaal en nodigde ons uit om te blijven lunchen.  Een bijzondere middag volgde.

Op een van de zondagen hebben Jan en ik een bezoek gebracht aan de Immanuel kerk in Bethlehem. Een Arabisch Christelijke kerk. Jan z'n Arabische collega was vertaler van de dienst. Die zondag waren er veel buitenlandse gasten in de kerk aanwezig. Een bemoediging voor de gemeente, echter veel eigen gemeenteleden zelf waren er niet omdat het de laatste zondag was dat ze nog met een tijdelijke uitreisvergunning van Bethlehem naar Jeruzalem konden reizen. Deze vergunning hadden ze gekregen om vanwege de Christelijke feestdagen Jeruzalem te kunnen bezoeken. Begrijpelijk dat ze daar gebruik van gingen maken.

Bij ALEH is en blijft het fijn werken. Ik krijg er nog een extra taak bij. Een ernstig ziek kindje van een paar maanden oud heeft  extra aandacht nodig. Omdat de ouders zelf niet steeds bij het kindje kunnen zijn is mij gevraagd of ik een aantal keren per dag het kindje uit zijn bedje wil halen om aandacht te geven. Dit is mij op het lijf geschreven. Het is zo'n schattig kindje en voor ik het weet heeft het mijn hart veroverd. Helaas gaat het minder goed en wordt het kindje opgenomen in het ziekenhuis. Ik zoek het nog een keer op in het ziekenhuis.

Dan horen we dat een ernstig zieke vrouw welke we in het begin van ons Baanbrekers tijd met ons vieren en later Jan en ik samen een aantal keren hebben bezocht is overleden. We hebben door onze verschillende bezoeken haar mogen bemoedigen door met haar te bidden en te zingen. Vlak voor ze is overleden heeft ze een van onze vriendinnen, waardoor wij in contact met haar zijn gekomen, verteld dat ze veel van Elohim houdt. Sinds de eerste keer dat we bij haar zijn geweest en met haar mochten bidden werd de sfeer anders in haar huis, aldus de buurman van deze vrouw. Het is heel bijzonder dat we dit mochten en konden doen. Wat voel je je dan gezegend dat G'd je heeft ingezet om de werken te doen die Hij voorbereid heeft.

En dan was het afgelopen week tijd om afscheid te nemen op onze werkplekken. Overweldigend was het afscheid van de kinderen en de collega's van ALEH. Het was voor mij onmogelijk om met droge ogen iedereen gedag te zeggen. Na beloofd te hebben dat ik vooral nog een keer terug ga komen (hetzij om te werken of om te bezoeken) sluit ik om 14:45 de deur van ALEH achter mij wandel vanaf ALEH door de Jaffastreet terug naar huis.

Halverwege zit Monique op een bankje in de zon te genieten. Ook zij heeft haar laatste werkdag erop zitten. We vertellen elkaar hoe onze laatste dag is verlopen. Dan zien we dat er een Arabische jongeman door de politie wordt gecontroleerd. Heftig om te zien, maar ook wel begrijpelijk. Afgelopen week waren er opnieuw incidenten met dodelijke afloop in de buurt van de  Damascuspoort. De controle is weer extra verscherpt. Na verloop van tijd zien we de jongeman verder lopen. Gelukkig geen narigheid!!

's Avonds hebben we een gebedsavond met de 'vaste' NEM-ers waar we als Baanbrekers erg van hebben genoten.

De laatste dagen in Israel zullen ook zeker omvliegen en voor we het weten zitten we weer in het vliegtuig terug naar Nederland waar we nog vaak zullen terugdenken aan de heerlijke tijd die we als Baanbrekers mochten doorbrengen in Israel.

Wat zullen we zeggen: "Tot volgend jaar in Jeruzalem???"

Wie weet??

HIJ weet het!! 

Jan en Geertje

Quarantaine, aanslagen en afscheid

De laatste werkdagen bij Shevet Achim.

Dinsdagochtend was ik (Coert) voorbereid op een laatste rit naar Gaza. Het liep allemaal anders... We beginnen elke ochtend met zingen, bidden en bijbelstudie. Op dinsdag moeten we altijd eerder weg, vanwege de lange rit naar Gaza en Tel Aviv. Deze keer moesten we echter rechtstreeks op pad naar Tel Aviv. Mogelijk om Lamiss, het babytje dat we een week eerder met spoed naar het ziekenhuis brachten, weer terug naar Gaza te brengen. [Video Lamiss] Helaas kon ze niet geopereerd worden vanwege een resistente bacterie infectie en een complexe afwijking in haar chromosomen. Ze lag daarom al een paar dagen in quarantaine. 

Nadat voor onze speciale missie werd gebeden, vertrokken we gewapend met zuurstofflessen naar Tel Aviv. Toen we aankwamen in het ziekenhuis was net besloten dat vanwege de infectie en de slechte conditie van Lamiss het vervoer naar Gaza per ambulance zou gaan. Dit moest dan wel een speciale ambulance zijn, vanwege de quarantaine en omdat het om een baby gaat niet met een gewone brancard, maar met een soort couveuse. Bovendien moest er een speciale toestemming geregeld worden om die ambulance over de grens van Gaza te krijgen. Al met al een grote uitdaging voor de mensen in Jeruzalem, die de hele dag aan het bellen zijn geweest om eerst de goede ambulance te krijgen en vervolgen de transfer naar Gaza te organiseren. Ondertussen waren wij in het ziekenhuis de contactpersoon naar de Arabisch sprekende moeder en de Israelische  medische staf, die met het uur ongeduldiger en ongeruster werden... Maar uiteindelijk is het gelukt om moeder en kind mét hun bagage per ambulance terug naar Gaza te brengen! In de tussentijd hadden we het nog druk met de overige patientjes uit Gaza en met het vertrek van Eline, die gelukkig met succes geopereerd was en vandaag naar huis mocht.

Woensdag ochtend begon heel vroeg met een gezamenlijk gebed waarmee we nu en dan met de mannelijke collega’s om half zeven in de ochtend beginnen. Deze keer vonden we een rustig plekje in de tuin naast ons gebouw. Ja, best een beetje fris, maar gelukkig hadden we er geen last van.

Deze dag werkte ik in onze basis in Jeruzalem. Het was een rustige en gezellige dag, tot we opgeschrikt werden door het geluid schoten en meteen daarna van sirenes. Het bleek opnieuw een aanslag te zijn bij de Damascus gate, een paar honderd meter van ons gebouw. Ik realiseerde me dat ik een uurtje eerder daar nog had gelopen. Een van mijn collega’s die in Betlehem woont, wilde net die kant op gaan om op de bus te stappen. Ze was geschrokken en erg bang van wat er gebeurde. Gelukkig hadden we nog een auto vrij en kon ik haar naar het checkpoint bij Betlehem brengen, want bussen reden er op dat moment niet meer. Het bleek dit keer om een georganiseerde aanslag te gaan. De daders hadden behalve messen ook vuurwapens en twee pijpbommen bij zich. Helaas kostte deze aanslag het leven van een jonge agente en van de daders.

‘s-Avonds waren we uitgenodigd om op mijn werk te blijven eten. Dat was erg gezellig én erg lekker.  Na het eten bleek er een waar afscheidsfeestje georganiseerd te zijn. Wat een verrassing en wat was het goed om te horen hoe we over en weer gezegend zijn de afgelopen twee maanden, en hoe God steeds de juiste mensen op de juiste plekken plaatste om het  werk via Shevet Achim steeds te laten slagen. Aan Hem alle eer!

Genezen en gebroken harten

De afgelopen weken is er veel gebeurd op mijn werk. Je krijgt steeds meer een band met de ouders en kinderen die al weken en soms maanden bij ons zijn. Het is erg leuk dat de kinderen je gaan kennen en enthousiast reageren als ze je weer zien. En het is een feest als er weer een kindje naar huis mag. Vorige week mocht Zanyar, een jochie van 1 jaar, weer met zijn vader terug naar Koerdistan in Noord-Irak. Het gaat erg goed met hem.

Helaas gaat het niet altijd zo goed. Doaa is een meisje uit Koerdistan dat in december  is geopereerd. Ze moest 3 weken terug nog een katheterisatie, omdat een van de aders nog te nauw was. Dat verliep prima, maar na de ingreep heeft ze een hartstilstand gekregen en na haar hartstilstand bleek ze helaas hersendood doordat haar hersenen te lang geen bloed hadden gekregen. Ze werd ruim 3 weken beademd en al die tijd was er geen enkele reactie geweest. Vanuit het ziekenhuis is echt alles gedaan om maar het kleinste signaaltje van leven te vinden. Maar dat is niet gevonden en twee CT scans toonden aan dat het hersenweefsel was afgestorven. Dat is enorm zwaar voor haar moeder maar ook voor het hele team, die hen 7 dagen per week bijstaan. We hebben samen met mensen over de hele wereld voor Doaa’s herstel gebeden en haar gezalfd. Zaterdag kregen we bericht dat Doaa was overleden. Heel bijzonder is dat de vader donderdagavond was aangekomen. Het was al een wonder dat Doaa nog in leven was. In het ziekenhuis vroegen ze al wat de organisatie toch had gedaan, omdat het eigenlijk niet mogelijk was dat haar hart het volhield. Ze hadden wel gemerkt dat er veel werd gebeden. Verder was het voor de moeder onmogelijk om te beslissen om Doaa te laten sterven. Vanuit Shevet Achim waren we al een tijdje bezig om de vader te laten overkomen, maar dit was heel moeilijk omdat Israel niet 2 ouders in het land toelaat. Toch is het gelukt, en precies op de goede tijd. Een dag nadat haar vader aankwam overleed ze en gelukkig hoefden haar ouders niet de beslissing te nemen om de beademing te stoppen.  Doaa is nu gestorven en is bij de Heer. We hopen en bidden dat de (moslim) ouders mogen gaan zien dat er een levende liefdevolle God is die hen ook zo graag wil kennen.

Ook vandaag was het weer een intensieve dag. We kregen bericht dat we een erg zieke baby moesten ophalen, die zuurstof nodig heeft. Normaal gaan er zo veel mogelijk gezinnen in de bus, maar voor dit kindje hebben we een bus gereserveerd, om zo veel mogelijk zorg aan haar te kunnen besteden. Onderweg werden we gebeld dat het de bedoeling was dat we de grens van Gaza over gingen om daar het kindje van de palestijnse ambulance over te nemen. Op die manier hoefde de moeder niet lopend door de security en door de open lucht en de striemende regen. Onze paspoortnummers  ge-appt zodat we toestemming konden krijgen. Helaas was de samenwerking tussen de autoriteiten ver te zoeken. De juiste papieren voor de baby werden niet vanuit Gaza verstuurd en dan staat alles hier stil. We waren om 10 uur aan de grens en na uren bellen en uitleggen, kregen we uiteindelijk pas na 2 uur toestemming om Gaza in te rijden. Helaas wilde de palestijnse ambulance zo lang niet wachten werd de baby, die in zeer kritieke toestand is, lange tijd zonder zuurstof bij de security achtergelaten. Zodra ze bij ons in de auto was hebben we haar zuurstof gegeven en zijn we in vliegende vaart naar Tel Aviv gereden. Daar stond de IC crew gelukkig klaar en werd ze meteen verder onderzocht en nu wordt bekeken wat ze voor haar kunnen doen.

Zo maken we van alles mee, dat ook emotioneel veel impact heeft. Het was dan ook heel fijn dat we werden uitgenodigd om met het team mee te eten. Dan kan iedereen zijn of haar verhaal van de dag nog doen en bidden we samen. Goed om de dag zo af te sluiten.

Winter in Jeruzalem.

We wisten natuurlijk al dat we in de winter periode in Jeruzalem zouden zijn.

Op mijn schooltje, Little Hearts, heb ik inmiddels  geleerd dat winter hier betekent: regen.

We zingen liedjes met de kinderen zoals: Rain, rain, go away, come back another day.

Toch is regen echt een zegen voor Israël, en niet iets om over te klagen. Het land heeft het water echt hard nodig.

Tot nu toe hadden we nog niet zoveel last van de Jeruzalemse “winter”, maar nu is het toch echt losgebarsten.

Het water stroomt door de straten en over de trottoirs. Putten lopen over. Het is nu van belang niet dicht langs de stoeprand te lopen want je wordt drijfnat gespat door voorbij rijdende auto’s.

Mijn stevige Hema paraplu is inmiddels gesneuveld.

Zelfs de joodse mannen lopen in speciale regenpakken met bijpassende hoes voor hun hoed.

Zondag is onze dag voor de excursies en afgelopen zondag waren we met Koen Janusch op stap naar Bethel en Shiloh.

We hadden hiervoor een auto gehuurd, omdat helaas de Landrover van Koen onlangs is gestolen.

We reden eerst naar Bethel.

Toen Jakob op de vlucht was voor zijn tweelingbroer Ezau, zag hij in Bethel in een droom een ladder naar de hemel. Engelen gingen de ladder op en af en bovenaan stond God, die Jakob en zijn nageslacht het land Kanaän beloofde.

Bijzonder om op deze plek te zijn en te beseffen wat hier zoveel duizend jaar geleden heeft plaatsgevonden.

Het weer was gelijk al heel slecht, het stortregende, af en toe wat hagel en het stormde ook flink.

We hadden dus jammer genoeg niet veel zicht , soms was het echt mistig.

Gelukkig is Koen een heel inspirerende spreker en hebben we het zicht niet gemist.

Koen liet ons nog een speciaal plantje zien, liefdesappels, die we in de bijbel in Genesis 30 al tegenkomen als Rachel haar zus Lea vraagt of ze de liefdesappels, die Lea’s zoon Ruben gevonden had, mocht hebben.

Na Bethel vertrokken we naar Shiloh.

Dat viel nog niet mee. Onderweg bleek een heel ernstig ongeluk te zijn gebeurd. Wij stonden op een bepaald moment in een file, en na een uur wachten, hebben we maar besloten helemaal om te rijden.

Shiloh is een belangrijke plaats in de geschiedenis van het Joodse volk. Toen de Israëlieten onder leiding van Jozua het land veroverd hadden, kwamen alle Israëlieten samen in Shiloh en werd daar de tabernakel opgericht (Joz. 18:1).

Wanneer de profeet Samuel geroepen wordt, gebeurt dit ook in Shiloh waar op dat moment nog steeds de tabernakel staat.

In Shiloh is een mooi bezoekerscentrum, waar we heerlijke tosti hebben gegeten, met alles erop en eraan.

Hierna zijn we naar de filmzaal gegaan om een film te bekijken over de geschiedenis van Shiloh.

Het viel niet mee om in de filmzaal te komen. Deze staat op een heuvel en wat een storm en regen. We waren werkelijk kletsnat toen we eenmaal binnen waren.

De film ging over de bouw van de tabernakel, de zomer druivenoogst festival toen de dochters van Shiloh dansten en de mannen van Benjamin bruiden onder hen zochten, Hanna die bad voor een zoon. Later schonk Hanna haar zoon Samuel om te dienen in de tabernakel. De film eindigde dat de Ark werd verloren aan de Filistijnen.

Hierna zijn we op bezoek gegaan bij Nati Rom, een bezoek waar ik erg naar uit zag.

Nati is een jonge pionier die samen met zijn gezin een heuveltop in bezit heeft in de zogenaamde "bezette gebieden" Judea en Samaria het Bijbelse hartland.

Nati's liefde voor God en Israël drijft hem en zijn vrienden om de beloften die God in Zijn Woord voor Zijn volk heeft laten opschrijven ten uitvoer te brengen en om een gemeenschap te bouwen in Judea en Samaria, zoals God, dat in Zijn Woord heeft voorgezegd.

Genesis 15:18 zegt: Op die dag sloot de Heer  een verbond met Abram, en zei: Aan uw nageslacht heb Ik dit land gegeven, van de rivier van Egypte af tot aan de grote rivier, de rivier de Eufraat.

Nati ziet het als een Bijbelse opdracht om als Jood in dit gebied te wonen en zet zich daarom met hart en ziel in voor de daar aanwezige Joodse leefgemeenschappen.

Koen vertelde over de Israëlische wet, die mensen het recht geeft om land te gaan ontgingen als dit land 7 jaar heeft braakgelegen. En het is mooi om te zien hoe netjes zo’n “heuveltop” er uit ziet en hoe hard de mensen aan het werk zijn om de olijfboomgaarden en de wijngaarden vruchtbaar en rendabel te maken.

Shiloh heeft zelfs landelijke prijzen gewonnen voor diverse wijnen. Het was bijzonder interessant om Nati en zijn gezin te leren kennen. Om te zien waar zij leven. Om zijn verhaal te horen. Om zijn vrouw en dochters te ontmoeten.

Nati heeft een project ontwikkeld, LEV HA'OLAM, om joodse producten zelf te verbouwen en  te produceren en te verkopen. Om zo ook financieel gesteund te worden om de belofte in het Woord van God ten uitvoer te brengen.

Koen heeft heel veel verteld en ons ook veel interessante dingen laten zien. Wat nog opviel waren diverse Arabische dorpen waar we langs reden, vol met huizen, groot en klein, waar niemand woont. En nog steeds leven Arabische mensen hier in vluchtelingenkampen.

Weer even bijpraten...

De tijd vliegt en jullie zitten vast met smart te wachten op een update van ons uit Jeruzalem :-).

Ondertussen hebben we weer veel leuke ontmoetingen gehad die ik (Geertje) puntsgewijs probeer te beschrijven.

Zo was daar een ontmoeting op Sjabbat (26/12-2015) met een Orthodox Joodse man die ons vroeg of wij in zijn huis het licht wilden aandoen, omdat hij zelf op Sjabbat niets mag doen en het in zijn huis helemaal donker was. Voor ons geen probleem - we zijn in Israël om te dienen, toch? En dus was Jan ineens sjabbes goj.

En dan oud en nieuw vieren met een aantal Nederlanders die ook in Jeruzalem wonen of met vakantie waren.

Leuke gesprekken die avond en met elkaar teruggeblikt en onze verwachtingen voor volgend jaar met elkaar gedeeld.

Het regende oudjaarsavond enorm hard en wat waren we blij dat we een auto te leen hadden zodat we niet als 'verzopen katten' op ons gastadres aankwamen.

Nieuwjaarsdag zijn we met ons vieren vertrokken naar Haifa voor een excursie.

Harde wind, regen en hagelstenen hebben we getrotseerd.

Onderweg hebben we een stop gemaakt bij het aquaduct van Herodes in Caesarea.

Haifa is een wereld van verschil met Jeruzalem.

Wat ons met name op viel was dat we geen enkele militair, politie en orthodoxe Jood zijn tegengekomen. In Jeruzalem zie je - met alle respect - niet anders.

's-Morgens eerst een dienst bijgewoond van een Messiaanse gemeente in Haifa en 's-middags hebben we een prachtige rondwandeling gemaakt o.l.v. een Nederlandse dame die al een aantal jaren in Haifa woont en heel veel weet van de historie van de stad.

Was zeer de moeite waard.

Onze terugreis naar Jeruzalem hebben we met een omweg gemaakt.

Nadat we eerst op zoek waren geweest naar de offerplek van Elia op de berg Karmel zijn we via Tiberias (waar we heerlijk koffie hebben gedronken)

en een rit rondom het meer van Galilea afgezakt naar Jeruzalem langs hoofdweg 90 die langs de Rivier de Jordaan loopt.  We komen langs een checkpoint, maar mogen doorrijden zonder onze paspoorten te hoeven laten zien.

Na een mooie rit komen we weer veilig in Jeruzalem aan en besluiten om nog naar de dienst bij King of Kings te gaan, waar we van harte welkom worden geheten.

Een mooie afsluiting van een mooi weekend.

Deze week werd op mijn werkplek de verjaardag van een van de 'kinderen' gevierd.

Ik zet kinderen tussen haakjes omdat deze jongen 16 werd en dus niet meer echt kind is.

De vader had enorm zijn best gedaan om een waar feest voor zijn zoon te maken.

Lekkere taart, nootjes, drinken, koekjes enz. enz.

Door de tante van deze jongen werd aan mij gevraagd waarom ik in Israël was.

Ik heb kunnen uitleggen dat ik weet dat het Joodse volk het uitverkoren volk van de Eeuwige is en dat ik dit volk wil dienen omdat dit volk Zijn volk is en omdat ik zie dat het Joodse volk opnieuw het hard te verduren heeft en ik ze wil laten zien dat ze niet alleen staan. Dit was voor haar een enorme bemoediging.

De volgende dag werd mij dezelfde vraag gesteld door een aantal jonge meiden.

Mijn antwoord was hetzelfde en ook hen mocht ik bemoedigen.

En dan waren er nog de ontmoetingen die we mochten hebben met verschillende holocaust overlevenden. Ieder met een eigen bijzonder verhaal.

Wat een veerkracht bezitten sommige mensen toch. Ongelooflijk!!

Een bijzondere ontmoeting hadden Jan en ik met een van deze overlevenden.

We waren op de hoogte van een enorme nood in het leven van deze vrouw en ze vroeg kwam of we wilden bidden voor haar. Ook hebben we Psalm 23 (weliswaar in het Nederlands) voor haar mogen zingen. We ervoeren alledrie een hele gezegende avond.

Ook hebben we ook een prachtige wandeling door Jeruzalem gemaakt o.l.v. een zeer bijzondere gids. Deze man wist ons urenlang te boeien en naar plaatsen te brengen die we anders nooit waren tegengekomen laat staan hadden bezocht.

We voelden ons zeer gezegend. Toch zal alles wat deze man ons vertelde nog wel even tijd nodig hebben om verwerkt te worden.

Dat de Eeuwige groot is en machtig werkt, dat wisten we wel, maar wanneer je dan het getuigenis  van sommige mensen hoort dan word je stil.

En dan is het ondertussen weer maandagavond, we zijn weer allemaal veilig thuis gekomen van ons werk. Heerlijke geuren bereiken onze neus - we hebben een geweldige kok in ons midden - en straks volgt een avond Bijbelstudie.

We vervelen ons geen ogenblik.

Tot zover

Beit Yusef in Beit Sahour

Hieronder een verslag van mijn werk bij Beit Yusef in Beit Sahour.

Ik, Jan, vertrek 's morgens om 7:15 lopend vanaf het Baan Brekers huis en neem tegen 7:30 de bus naar Bethlehem.

Vlak voor de eindhalte stap ik uit de bus omdat ik een vaste taxi chauffeur heb voor de laatste 7 kilometers en ik hier met hem heb afgesproken. Met hem heb ik ook een vaste prijs afgesproken voor deze rit. Deze chauffeurs is een Christen Palestijn.

Wanneer hij mij niet kan wegbrengen dan stap ik uit bij de eindhalte, en moet dan eerst onderhandelen over de prijs met een van de andere taxichauffeurs.

Om half negen ben ik dat op het werk, het huis Beit Yusef.

Dit werk is in 2014 begonnen en opgezet door een Engels echtpaar met drie kinderen.

Dit echtpaar komt op voor de Arabische gehandicapte kinderen rondom Bethlehem.

In de Arabische cultuur schamen de mensen zich als ze gehandicapten kinderen hebben gekregen en worden deze vaak weggestopt in schuurtjes. Thuis krijgen ze vaak geen enkele aandacht.

De mensen van Beit Yusef vangen deze kinderen op en geven ze aandacht en liefde.

Uiteraard kan dit echtpaar de opvang niet alleen aan. Er zijn bij dit werk verschillende mensen betrokken o.a.  drie dames en een heer die uit de omgeving van Bethlehem komen.

Omdat deze vier mensen geen rijbewijs hebben of niet mogen rijden in auto met een Israëlische kenteken ben ik voor hun de chauffeur.

's Morgens ga ik met de dames de kinderen uit de dorpen rondom Bethlehem  ophalen en 'smiddags weer wegbrengen. De kinderen zijn overdag in Beit Yusef, wat een soort dagopvang is.

De kinderen komen steeds weer uit verschillende gezinnen.

Wanneer we de kinderen ophalen blijf ik meestal bij de auto wachten en gaan de dames de kinderen uit de huizen halen.

Ondertussen maak ik veel contact met de kinderen die op het erf rondom huis spelen.

Zij komen dan rond de auto staan, en ik zeg dan: "Mijn naam is Jan, hoe heten jullie?"

Vanmiddag stonden er wel 12 jonge kinderen om de auto heen.

Toen de dames terug kwamen zeiden ze: "Je hebt al veel vrienden gemaakt!"

Tussen het rijden door doe ik wat klussen rondom huis zoals schilderen, timmerwerk en soms in huis meehelpen.

Ik begin er nu aardig in te komen.

Rond de kerstdagen was er vakantie en was de leiding van Beit Yusef geveld door een zware griep.

In het begin was het voor mij wel even wennen aan de echte Engelse taal die het echtpaar sprak. Maar ze zijn net als de  Palestijnse collega's echt heel erg aardig.

Kerstavond 24 december jl. ben ik samen met Geertje naar Bethlehem geweest om de sfeer te proeven die er op deze avond is in Bethlehem.

Op Manger square  (Kribbeplein voor de Geboortekerk) was een openluchtdienst met een koor welke Christelijke kerstliederen ten hore bracht.

Ook was er enorm veel politie en militairen op de been. Het leek alsof er op elke burger een beveiliger was.

Wat we te horen kregen was dat Abbas, de Palestijnse President, zou komen.

Hier hebben we niet op gewacht, tijdstip van zijn komst was niet bekend.

De volgende ochtend 1e Kerstdag,  zijn we naar de kerstdienst in Christ Church in de Oude Stad geweest.

Aleh

Voor vandaag, 29 december,  werd er minder goed weer voorspeld maar dat valt gelukkig alles mee.

De zon schijnt volop en omdat ik nog geen zin heb om nu al naar huis te gaan besluit ik, Geertje, de tram te nemen precies de andere kant op dan richting huis.

Terwijl ik dit opschrijf denk ik aan Jona die ook precies de andere kant op ging dan waar de Eeuwige hem naar toe stuurde.

Ik heb niet het gevoel te zijn als Jona en weg te lopen voor mijn taak, maar deze gedachte kwam gewoon zo in mij op.

Ik was wel van plan om te gaan schrijven over ALEH, mijn werkplek en dat doe ik terwijl ik op Mount Herzl in het zonnetje op een bankje zit.

ALEH is een Joods Orthodoxe instelling voor kinderen met een lichamelijk en verstandelijke handicap.

Vanuit hun geloofsvisie hebben de mensen van ALEH enorm veel respect voor elk mensenleven.

Vanuit deze visie doen de medewerkers van ALEH er dan ook alles aan om de kwaliteit van leven voor de kinderen zo hoog mogelijk te doen zijn en proberen ze om deze kinderen een zo normaal mogelijk leven te laten hebben.

Bij ALEH wonen ongeveer 40 kinderen intern en er komen dagelijks ook nog veel kinderen voor dagbesteding.

Even een verslagje van een ochtend uit het leven van de kinderen van mijn groep.

Wanneer de kinderen 's morgens tegen 8:30 komen zijn ze al heerlijk gedoucht en aangekleed.

Deze kinderen wonen allemaal intern. In mijn groep is een jongen waarvan elke morgen zijn moeder komt om hem uit bed te halen, te douchen en aan te kleden. Daar na gaat zij naar haar werk.  Voor zover de kinderen geen sondevoeding hebben krijgen ze dan van ons hun ontbijt.

Daarna volgt voor veel kinderen een tijd van fysiotherapie.

Elke dag hebben de kinderen een lesprogramma.

Op zeer eenvoudige manier laat de teacher de kinderen elkaar begroeten.

Zij gaat  rond met een kaartje waarop een ring van stof is geplakt en laat de kinderen dit voelen.

Voor elk kind is er een kaartje met zijn/haar foto en een stukje stof of papier erop van verschillend materiaal. Voorbeeld, ruwe kant van schuursponsje, ribbelkarton, kleine bolletjes, stukje jute etc.

Door het kind het martiaal te laten voelen, de naam erbij te noemen en te vragen wie ze willen begroeten, leren ze elkaar kennen.

Daarna vertelt de teacher dat de kinderen hun handen gaan wassen om daarna te gaan bidden.

Terwijl ze  het gebed opzegt neemt ze  het op met een soort recorder.

Wanneer bij de kinderen de handen zijn gewassen legt ze het apparaat voor hun neer en nodigt ze de kinderen uit om te bidden.

Door op het apparaat te drukken horen ze het gebed en is het alsof ze dit zelf opzeggen.

Vandaag was er een kindje jarig in de klas. Er was voor haar een heerlijke grote chocoladetaart gebakken.

We hebben ballonnen opgeblazen en opgehangen en haar rolstoel versiert.

Er wordt een CD met verjaardagsliedjes opgezet en als leiding in de klas klappen en zingen we mee. De kinderen zelf kunnen dit niet.

Toch is het feest.

Daarna wensen we om de beurt de jarige iets moois toe voor het komende jaar.

Hoewel de jarige zelf niet beseft waar het allemaal om gaat zie je wel dat ze merkt dat het voor haar is en dat het speciaal is. Ze communiceert door met haar ogen te draaien.

Dan wordt de taart aangesneden en de kinderen die ervan kunnen eten krijgen een stukje en de rest wordt uitgedeeld aan de leiding van de andere groepen.

Op het rolstoelblad worden een aantal stukjes neergezet en een van ons gaat met de jarige rond in de andere klassen om uit te delen.

Een heel feest!!

Dan is het tijd voor de lunch en de kinderen die sondevoeding krijgen worden alvast naar bed gebracht voor een middagslaapje, de andere kinderen helpen we met eten geven. Daarna gaan ook zij naar bed tot 15:00 uur.

Wanneer de kinderen naar bed worden gebracht zit mijn werkdag er op.

Ik help nog even bij een andere groep tot 14:15 en ga dan naar huis, of zoals nu lekker in het zonnetje op een bankje mijn logboek bijhouden of gewoon lekker lezen.